ماست (همچنین “کشک خشک گاوی” یا “ماست” نیز می‌گویند) توسط اکثر آژانس‌های نظارتی در سراسر جهان به عنوان یک محصول شیر تخمیر شده در نظر گرفته می‌شود که لاکتوز هضم شده و گونه‌های باکتریایی مشخص و مشخص، به طور معمول استرپتوکوکوس ترموفیلوس و لاکتوباسیلوس بولگاریکوس را فراهم می‌کند. منبعی از چندین ماده مغذی ضروری از جمله پروتئین، کلسیم، پتاسیم، فسفر و ویتامین های B2 و B12 است و به عنوان وسیله ای برای تقویت عمل می کند.
کشک خشک محلی یک غذای باستانی است که در طول هزاران سال به نام های متعددی شناخته شده است: کاتیک (ارمنستان)، داهی (هند)، زبادی (مصر)، ماست (ایران)، لبن رایب (عربستان سعودی)، لبن (عراق و لبنان)، روبا. (سودان)، iogurte (برزیل)، cuajada (اسپانیا)، coalhada (پرتغال)، dovga (آذربایجان) و matsoni (گرجستان، روسیه و ژاپن). کشک خشک اعتقاد بر این است که فرآورده های شیر در حدود 10000 تا 5000 قبل از میلاد با اهلی کردن حیوانات تولید کننده شیر (گاو، گوسفند، بز، و همچنین گاومیش، اسب، گاومیش و شتر) در رژیم غذایی انسان گنجانده شد. شیر به راحتی فاسد می شود و استفاده از آن را دشوار می کند. کشک مایع گوسفندی در آن زمان، گله داران در خاورمیانه شیر را در کیسه های ساخته شده از روده حمل می کردند. کشف شد که تماس با آب روده باعث می‌شود که شیر منجمد و ترش شود و آن را حفظ کند و امکان نگهداری از یک محصول لبنی را برای مدت طولانی فراهم کند.
- منابع:
- تبلیغات:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.